Waarom mijn verhaal?

Nadat ik mijn therapie (Psychomotorische Therapie – PMT) had afgerond, wilde ik graag zo snel mogelijk weer terug naar, wat in mijn ogen, een normaal leven zou zijn. De innerlijke/lichamelijke angst was verdwenen, hoe gek en onwerkelijk dit ook voelde, het was echt weg. Ik kan de innerlijke/lichamelijke angst, die mij zolang belemmerde, het best als volgt omschrijven: Het voelde als een soort sluimerende vulkaan die ieder moment kon uitbarsten. Een continue onaangename kriebel in je buik. Zelf omschreef ik dit altijd als het gevoel van “on the edge” zijn. Er hoefde maar iets heel kleins en onverwachts te gebeuren of de vulkaan barstte in alle hevigheid uit. Maar dat stuk, de innerlijke/lichamelijke angst, is dus weg. Het enige dat nu nog wel eens voor belemmeringen zorgt, is mijn hoofd: De gedachtes zoals “Ik kan dat toch niet; de voorgaande keren lukte dat ook niet en raakte ik helemaal in paniek” kwamen eerder bij de kleinste acties al naar voren.

Er zijn bij mij de laatste jaren zoveel slechte ervaringen opgeslagen dat zowel de kleinste actie al een grote uitdaging kan zijn. Door nu te kijken naar wat ik wel kan, in plaats van te denken aan wat ik niet kon, probeer ik de slechte ervaringen te overschrijven met positieve ervaringen. 

Ik ben er achter gekomen dat het voor mij beter werkt om eerst positieve ervaringen te maken binnen een veilige marge. Wat ik hiermee bedoel, is dat het voor mij bijvoorbeeld nu nog prettig is om te weten dat ik niet heel ver van huis ben. We zijn gaan kamperen in de buurt van onze eigen woonplaats. Kamperen met een peuter, en daarbij het nodige slaapgebrek, is al een uitdaging op zich. Door te weten dat we, mochten we er geheel doorzitten, zo thuis zijn geeft dit voor mij het gevoel dat er meer rek inzit. Ik durf simpelweg gewoon meer. 

Deze vakantie (waarvan ik voor het eerst sinds jaren weer echt van hebben kunnen genieten) en daarmee het besef dat het maken, en het voor jezelf opschrijven, van positieve ervaringen zo’n lekker en bevrijdend gevoel geeft. Heeft er toe geleid dat ik ben gestart met het schrijven van deze korte verhalen. In eerste instantie om aan mijzelf te laten zien wat er allemaal weer kan, en daarbij ook het besef waar ik vandaan kom. En ik hoop dat, mocht iemand dit ooit lezen, er zelf kracht, durf en/of hoop uit kan putten.

Zoveel mensen, zoveel uitdagingen. Bij niemand gaat alles maar vanzelf. Wat ik vooral wil meegeven is dat je nooit alleen staat in je verhaal. Deel het met de mensen die je vertrouwd of met de mensen die ervoor hebben geleerd! Samen een uitdaging aangaan, maakt elke berg die je tegenkomt een stuk kleiner en de weg beter begaanbaar.

Mathijs

De angst en ik