4. De verloren pet

Het middagslaapje op de camping kan een lastig verhaal zijn, althans dat hebben wij zo mogen ervaren. Alleen in de tent, waarin alles toch net even anders is dan in je eigen vertrouwde slaapkamer, waarin het tentdoek toevallig geen verduisteringsdoek blijkt te zijn en de gezellige gesprekken van de andere campinggasten ook woord voor woord te volgen zijn. Dan kan ik mij zo voorstellen dat slapen niet het eerste is waar onze peuter aan denkt. 

Maar omdat zijn wallen inmiddels ter hoogte van zijn navel hingen en zijn humeur er niet beter van werd, besloten we maar een stevige boswandeling te gaan maken. Daar gingen we: De kleine man, met pet op zijn hoofd tegen de zon, in de wandelwagen op standje “relaxed” en papa en mama de sportieve schoenen aan om de vakantiekilo’s tot een minimum te beperken. 

Ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat we nog geen 50 meter het bos ingelopen waren, of hij lag al headfirst te slapen op de beugel van de wandelwagen. 

Na een mooie wandeling, waarin we maar twee keer zijn verdwaald (oriënteren in een bos blijft lastig), liepen we op het laatste bospaadje richting de camping. Ik werp nog even een snelle blik in de wandelwagen; waar is zijn pet?!

‘Ik loop de route wel terug’, opperde ik. Het is toch zonde om de pet in het bos te laten liggen. ‘Als jij naar het begin punt loopt, kom ik daar weer naar toe.’ ‘Ik heb geen telefoon bij mij!’ riep Mirjam mij nog achterna. ‘Als er wat is, gil maar een keer!’ riep ik terug.

Deed ik dat werkelijk? Zei ik dat echt dat ik wel alleen het bos terug in zou lopen, terwijl ik wist dat Mirjam haar telefoon niet bij zich had en ik die dus niet kon bereiken? Maar ik deed het toch! Volledig losgesneden van al het vertrouwde liep ik het bos in, de ketenen van de angst van mij afgegooid, bevrijd en zelfstandig, wat heerlijk!!

korte verhalen