De weg omhoog

Nu ik mijn therapie had afgerond, stond ik aan het begin van een nieuwe fase in mijn leven. Het was namelijk nu aan mij om met de opgedane kennis over mijzelf en een rugzak vol handvatten het vertrouwen in mijzelf weer terug te krijgen, of beter gezegd, het vertrouwen te gaan ontwikkelen, want op sommige vlakken heb ik dat vertrouwen nooit gehad.

Ik wil hieronder starten met aantal, oneliners, dooddoeners en/of gevleugelde uitspraken. Het zijn uitspraken die iedereen wel kent, maar die tegelijk vaak verschrikkelijk zijn om aan te moeten horen. Beter gezegd, ik vond het verschrikkelijk om aan te moeten horen.

• De weg omhoog gaat nooit in een rechte lijn
• Er is altijd licht aan het eind van de tunnel
• Na regen komt zonneschijn
• Vaak zet je twee stappen vooruit en dan weer één stap terug
• Hoe donker het ook lijkt, het wordt altijd weer licht

Helaas moet ik nu toch toegeven dat ze allemaal wel kloppen. Ik heb dit letterlijk met eigen ogen ervaren. Ik heb dagen gekend die zo donker waren dat ik mezelf echt afvroeg hoe ik die dag door moest komen en of het überhaupt nog weer licht zou worden.

Wat ik in deze donkere periodes met name heb geleerd is om toch naar buiten te kijken. In deze donkere momenten ben je het meest geneigd om je nog verder in jezelf terug te trekken. Het liefst ga je in bed liggen, onder de dekens en met de gordijnen gesloten. Op deze momenten laat je je dan letterlijk opslokken door je eigen donkere gedachten. Juist op dit soort momenten is het belangrijk om je onder de mensen te begeven. Richt je ogen naar buiten, focus je op je omgeving en op de mensen om je heen. Praat met, kijk en luister naar een ander. Doe iets fysieks of een taak waarbij je je aandacht volledig nodig hebt. Ga een rondje fietsen, trek wat onkruid uit de tuin of maak een puzzel. Al deze activiteiten zullen eraan bijdragen dat je uit die donkere wolken in je hoofd wordt weggetrokken.

Nu ik dit zo opschrijf en teruglees klinkt dit ontzettend eenvoudig. Helaas weet ik ook dat dit niet het geval is. Keer op keer moest ik het gevecht aan gaan om niet onder die dekens weg te kruipen. De ene dag lukte dit dan ook beter dan de ander. Maar na verloop van tijd ging ik steeds meer ervaren dat als ik me tot de hierboven beschreven activiteiten zette, ik hier steeds meer positieve energie uithaalde.

Desalniettemin was mijn weg er één die (zoals eigenlijk normaal is) niet in een rechte lijn omhoogging. Bij alles wat ik tijdens de therapie leerde, elke oefening die ik meekreeg, elk stukje tekst over angststoornissen dat ik las, daarvan dacht ik; dit is het, dit gaat mij helpen, hiermee kan ik eindelijk mijn angststoornis overwinnen. Elke, naar mijn idee, mogelijke oplossing greep ik dan ook met beide handen aan. De wil om weer beter te worden, weer omhoog te kunnen kijken, was zo immens sterk dat het dan ook voor meerdere teleurstellingen heeft gezorgd. Het was toch niet dé oplossing en het bracht mij niet het zo vurig gewenste resultaat. Het was soms bikkelhard en om moedeloos van te worden, weer opnieuw beginnen… wat kan mij in vredesnaam nu wel helpen om de weg omhoog in te slaan. Maar dat had ik, nu terugkijkend, toch niet goed. Alles heeft daadwerkelijk wél bijgedragen.

We kennen allemaal het gezegde: "Eén zwaluw maakt nog geen zomer". Dit geldt ook voor wat betreft therapie en de daarbij behorende oefeningen. Eén gesprek of één oefening is niet voldoende om daar te komen waar je wilt zijn. Er zijn hier vele van nodig. Je moet de gesprekken en de oefeningen doorleven, je moet het gaan voelen en je moet er uiteindelijk op leren vertrouwen.

En daarbij is er ook nog één allesomvattende factor die we hierbij in ogenschouw moeten nemen: Tijd. Het kost tijd, heel veel tijd. Maar ik ben me er inmiddels wel van bewust dat elke therapiesessie, elke oefening en elk gelezen stuk tekst heeft bijgedragen aan mijn herstel, aan mijn weg omhoog. 

De angst en ik